นิทานใบไม้..

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ดอกไม้และใบ้ไม้ยังไม่ได้รวมอยู่บนต้นเดียวกันอย่างเช่นทุกวันนี้

มันต่างก็แยกกันอยู่อีกทั้งเหล่าใบไม้ก็ไม่ได้มีแต่สีเขียว

หากแต่มีหลากหลายสีสัน งดงามนัก

แต่ดอกไม้กลับมีเพียงสีขาวเท่านั้น

ใบไม้รวมอยู่กับ หมู่ใบไม้ด้วยกัน มีแต่ความร่าเริง มีนิสัยรักสนุก

ต่างจากดอกไม้ที่อยู่อย่างเงียบเหงาเดียวดาย

แม้จะอยู่รวมกันคุยกันกับหมู่ดอกไม้ด้วยกันแต่ดอกไม้แต่ละดอก

ต่างมีความคิดและวาดฝันเป็นของตัวเอง

เธอเฝ้ารอบางสิ่งบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

บ่อยครั้งที่เธอมองไปที่ใบไม้

แล้วนึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของสีสันสวยงามนั้นบ้าง

แต่ดอกไม้ดอกเล็กและเสียงเบาเกินกว่าที่จะเรียกใบไม้ให้หันมา

กระทั่งวันหนึ่ง...ใบไม้เกิดรู้สึกเบื่อสีสันของตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นดอกไม้น้อย

สีขาวบริสุทธิ์ดอกหนึ่งเข้าใบไม้ไม่รู้จักสีขาวมาก่อน

เขาไม่รู้ว่าสีขาวเป็นอย่างไรเพราะใบไม้ต่างก็มีสีสันกันทุกใบ

ใบไม้เกิดหลงใหลในความอ่อนหวานละมุนละไมของดอกไม้น้อยในทันที

แต่ในความอ่อนหวานนั้นดูเหมือนจะมีความเหงาแฝงอยู่ด้วย

ใบไม้จึงเข้าไปถามดอกไม้ว่า

"ดอกไม้ เธอช่างมีสีขาวสวยเหลือเกิน

แต่ทำไมเธอจึงดูเงียบเหงาอย่างนี้เล่า"

ดอกไม้น้อยแหงนมองใบไม้กิ่งใหญ่แข็งแรงก่อนจะตอบกลับไปว่า

"สีขาวซีดอย่างนี้หรือสวยฉันอยากจะมีสีสันอย่างเธอบ้างจัง

มันคงจะทำให้ฉันมีชีวิตชีวาขึ้นมาก"

ใบไม้ได้ฟังแค่นั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็น

หน้าที่ของเขาที่จะต้องช่วยเหลือดูแลและปกป้องดอกไม้น้อยดอกนี้

เขาจึงบอกเธอไปว่า

"มาซิดอกไม้ฉันช่วยเธอได้นะถ้าเพียงเธอมาอยู่กับฉัน

ฉันจะทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นเอง"

ดอกไม้น้อยไม่รอช้ารีบตอบตกลงในทันที เมื่อดอกไม้ไปอยู่กับใบไม้แล้ว

ใบไม้ก็ให้การดูแลเธออย่างดี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำเพื่อเธอ

ถ่ายทอดออกมาเป็นสีสันสวยงามให้กับดอกไม้

แล้ววันหนึ่งเมื่อดอกไม้น้อยมองลงไปในลำธาร

เธอก็เห็นเงาตัวเองเปลี่ยนเป็นดอกไม้สีสวยที่มีชีวิตชีวา

แต่เมื่อหันไปมองที่ใบไม้ เขากลับกลาย เป็นสีเขียวที่ดูอบอุ่นนักดอกไม้น้อยถามใบไม้ว่า

"ใบไม้ นี่ฉันแย่งสีสันในชีวิตเธอมารึเปล่านะ"

ใบไม้ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า

"ไม่หรอก ทุกวันนี้เธอคือสีสันในชีวิตฉัน ฉันไม่ต้องการสีสันอะไรอีกแล้ว

ฉันมีเพียงความสบายใจที่ได้เห็นเธอมีความสุข"

จากนั้นมา ดอกไม้กับใบไม้ก็อยู่ร่วมกันเป็นต้นไม้ที่อบอุ่นบนรากของความรัก

ที่หยั่งลึกลงไปในผืนดินของหัวใจ

ด้วยเหตุนี้ใบไม้จึงมีสีเขียวที่มองแล้วให้ความรู้สึกสบายตา

เพราะเมื่อเรามองดูสีเขียวเมื่อไรเราจะรับรู้ได้ถึง

ความสบายใจของใบไม้ที่เห็นดอกไม้น้อยของเขามีความสุข

ส่วนดอกไม้ขาวที่แสดงถึงความบริสุทธิ์อ่อนหวานละมุนละไมนั้น

ดอกไม้คงไม่อยากให้ความรู้สึกเหล่านี้หายไป

จึงยังคงมีดอกไม้สีขาวให้เราเห็นมาจนทุกวันนี้ด้วยเช่นกัน